Niniejszym przedstawiam żołnierzy księstwa Nassau
będących na żołdzie Zjednoczonego Królestwa. Wyposażeni byli w unikatowe
nawet jak na tę malowniczą pod względem umundurowania epokę żółte
(właśc. niebielone, nieczernione) elementy oporządzenia (ledewerki, szelki tornistrów). W roku 1806 władca
księstwa uległ perswazji Napoleona i ziemie Nassau weszły w skład
Związku Reńskiego, co skutkowało posiłkowaniem Cesarstwa w prowadzonych
przezeń konfliktach zbrojnych. Od 1808 roku Nassauczycy walczyli w
wojnie półwyspowej, uczestnicząc w licznych starciach. W grudniu 1813
roku książę Nassau zmienił front, w związku z czym jego wojska w
Hiszpanii przeszły na stronę Brytyjczyków. W roku 1815 po stronie
koalicji antynapoleońskiej księstwo Nassau-Usingen reprezentowały dwa
pułki piechoty oraz oddział (kompania?) strzelców liczący mniej niż
dwustu ochotników.
Pierwszy pułk operował jako samodzielny kontyngent pod dowództwem generała Augusta von Kruse, weterana z Hiszpanii. Przed bitwą Wellington zwrócił się do von Krusego: "Mam nadzieję, że sprawi się pan tak samo dobrze dziś walcząc dla mnie, jak walcząc w Hiszpanii przeciwko mnie".
Pułk został wyposażony w białe pokrowce czak, które von Kruse nakazał natychmiast zdjąć , gdy pułk wchodził do akcji, ze względu na to, że stanowiły znakomity cel dla francuskiej artylerii. Trzeci batalion pułku był batalionem landwery, czyli rezerwy. Różnił się nieco barwą od reszty Nassauczyków. Pułk operował na lewym skraju centrum ugrupowania brytyjskiego pod Waterloo.
Drugi pułk traktowany był jako lekki, zapewne ze względu na bogate doświadczenie bitewne, gdyż walczył w 1806 i 1807 roku przeciw Prusom, a w latach 1808-13 przeciw Wielkiej Brytanii, Portugalii i Hiszpanii. W kampanii belgijskiej wchodził w skład 2 brygady Bernarda księcia Sasko-Weimarskiego. 16 czerwca bił się pod Quatre Bras. 18 czerwca 1815 roku stał na skrajnym lewym skrzydle wojsk Zjednoczonego Królestwa. Przez większość dnia odpierał ataki kawalerii w formacji czworoboku oraz podlegał ostrzałowi francuskiej artylerii i piechoty.
Niewielki oddział strzelców na czas bitwy został dołączony do 28 pułku Orange-Nassau (także w ramach brygady księcia Sasko-Weimarskiego).
Całość sił księstwa Nassau-Usingen:
Pierwszy pułk operował jako samodzielny kontyngent pod dowództwem generała Augusta von Kruse, weterana z Hiszpanii. Przed bitwą Wellington zwrócił się do von Krusego: "Mam nadzieję, że sprawi się pan tak samo dobrze dziś walcząc dla mnie, jak walcząc w Hiszpanii przeciwko mnie".
Pułk został wyposażony w białe pokrowce czak, które von Kruse nakazał natychmiast zdjąć , gdy pułk wchodził do akcji, ze względu na to, że stanowiły znakomity cel dla francuskiej artylerii. Trzeci batalion pułku był batalionem landwery, czyli rezerwy. Różnił się nieco barwą od reszty Nassauczyków. Pułk operował na lewym skraju centrum ugrupowania brytyjskiego pod Waterloo.
Drugi pułk traktowany był jako lekki, zapewne ze względu na bogate doświadczenie bitewne, gdyż walczył w 1806 i 1807 roku przeciw Prusom, a w latach 1808-13 przeciw Wielkiej Brytanii, Portugalii i Hiszpanii. W kampanii belgijskiej wchodził w skład 2 brygady Bernarda księcia Sasko-Weimarskiego. 16 czerwca bił się pod Quatre Bras. 18 czerwca 1815 roku stał na skrajnym lewym skrzydle wojsk Zjednoczonego Królestwa. Przez większość dnia odpierał ataki kawalerii w formacji czworoboku oraz podlegał ostrzałowi francuskiej artylerii i piechoty.
Niewielki oddział strzelców na czas bitwy został dołączony do 28 pułku Orange-Nassau (także w ramach brygady księcia Sasko-Weimarskiego).
Całość sił księstwa Nassau-Usingen:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz